Dag 42, Agra…Met de trein door India

15-10-2009

Vandaag gaan we nog naar het Agra fort en vervolgens shoppen voordat onze chauffeur ons bij het trein station afzet.
Het Agra fort (rode fort) is erg mooi en vooral “rood”. Helaas was de Taj Mahal niet goed zichtbaar vanaf de muren, vanwege de mist. Maar ook dat gaf weer een heel erg speciaal zicht.
Onze chauffeur bracht ons nog naar een marmer werkplek, waar ze geweldig gedetailleerde schaakborden en tafels maakten.
Helaas was het gewicht een belangrijke factor dat we er geen meegenomen hadden, want anders had ik het zeker wel gedaan.

Onderweg hebben we onze trein kaartjes opgehaald, en tot onze verbazing hadden we 3e klas in plaats van 2e klas.
Na een boos gesprek bleek dat de 1e en de 2e klasse al vol zaten, maar dan nog! Had ons in ieder geval geïnformeerd.
Madelon ging er steeds meer tegenop zien, en ik had er ook goede de balen in.
Maar ja, ook dat is weer reizen en we zullen wel zien waarin we belanden.

We hadden afgesproken om Joanne te ontmoeten en samen naar het trein station te gaan, alleen had ze het totaal gehad met haar chauffeur en ging al om 3 uur naar het station toe. Ook al vertrok de trein pas om 21:00 uur. We besloten om met haar mee te gaan om haar gezelschap te houden.
Het was dan wel een lange wacht, maar ze had het behoorlijk gehad, en duidelijk behoeft aan gezelschap. En dat is dan toch wel het minste wat we konden doen.

Maar het was absoluut niet als op station kapelle. En ook niet als op andere stations in Sri Lanka.
Het volledige spoor was bezaaid met stront en daartussen krioelde tientallen ratten !
We hadden onze spullen in een wachtruimte gelegd waar nog 4 andere reizigers waren.
1 Duits stelletje en een moeder en dochter uit Nederland welke we al op 4 verschillende plekken tegen gekomen waren. Het was erg gezellig, wat de tijd gelukkig nog enigszins snel liet verlopen.
Maar ook hier waren de ratten niet bang, en kropen rustig door de wachtruimte en wc ‘s heen.
De stroom viel ook nog eens om de 3o minuten uit, wat de angst niet ten goede kwam.

Uiteindelijk was het tijd om ons klaar te maken, en we konden weer al onze bagage de trappen op en af dragen naar het juiste perron. Lang leve de backpack, want op momenten als deze zijn koffers echt een ramp.
Zekerheid was er weinig, maar in ieder geval zou het spoor 3 of 4 zijn, welke gelukkig via het zelfde platvorm te bereiken was.
We waren er gelukkig al achter gekomen dat we met 2 verschillende treinen zouden gaan, want anders waren we nog met een beetje pech zijn alle in de zelfde gestapt.
1 man zij spoor 4 en het digitale bord gaf spoor 3 aan, dus we gingen van het laatste uit. Onze trein zou ook 30 min later vertrekken dan die van de Duitsers en Nederlanders, en dachten mooi af te kunnen kijken hoe zij dat gingen doen.
Want er is maar 5 minuten instap tijd. En de treinen zijn giga lang.
Ik liep wat op en neer om te kijken hoe het systeem in elkaar zat, toen Madelon riep dat we de trein op het andere spoor moesten hebben die ook op het punt van vertrekken stond.

Dus snel de tassen gepakt en als een speer de trein langs op zoek naar onze wagon.
Die was uiteraard helemaal aan het begin, waardoor het een ware strijd tegen de klok werd.
Maar met 2 zware koffer was de snelheid beperkt en was het 1 grote chaos.
Uiteindelijk vond ik ons wagon nummer en sprong erin om te kijken of we wel goed zaten., want met 2 grote koffers een trein door is geen beginnen aan.
Dat deden we gelukkig, en ik zette Madelon haar koffer in de trein waarna hij opeens begon te rijden. Met Madelon in de trein met haar koffer, en ik nog op het perron met die van mij !

Dus ik pakte snel mijn eigen koffer op van 35 kg en gooide die sierlijk de trein in, met mezelf erachter aan.
Het zweet brak ons nu pas echt uit, en ik zetten de koffers eerst maar eens in een hoek om te kijken waar we heen moesten.

De trein was bomvol, en op onze vermoedelijk plaatsen lagen al 5 Indiërs.
Twijfelend aan mijzelf ben ik eerst maar eens gaan kijken of Joanne ook aan board was, want die waren we al direct uit het oog verloren tijdens de sprint.
Gelukkig vond ik haar de coupé naast ons .
Ze was behoorlijk over stuur, want ze zat in een ruimte met 6 Indiërs die bijzonder vervelend naar aan het aanstaren waren. We hadden al bedacht dat, indien het zou kunnen, ze bij ons zou gaan liggen. Maar ik had nog totaal geen idee van hoe of wat.

Ik had Madelon gevraagd om bij Joanne te blijven tot ik onze bedden gevonden had.
Madelon kon niet wachten om daar weg te gaan, want we waren bij de wc’s ingestapt.
De stank was niet te houden. Het was er smerig (overal etensresten), en de wasbak pal naast onze bagage stond half vol met goor water. Doordat de trein al aan het rijden was, was het water ook in beweging gekomen, wat bij elke schommeling over de rand heen gutste.

Ik was opnieuw gaan kijken bij onze vermoedelijke bedden .
Z waren nog steeds gevuld met Indiërs, en toen ik vroeg of het niet toevallig mijn plaats was, kwam er geen zinnig woord uit.
Gelukkig kwam er op dat moment net een conducteur aan, welke de 5 Indiërs maar met moeite weg kreeg. Het liep bijna uit op een handgemeen , maar gelukkig kwam het niet zover.
Nu hadden we gelukkig 2 bedden boven elkaar beschikbaar.
Ik vroeg me af of het allemaal wel ging passen, maar toen er uiteindelijk de laatste tas in stond, bleef er net genoeg slaapruimte over voor 3 personen.
Joanne was ons uiterst dankbaar dat ze daar weg mocht, want de situatie was totaal onacceptabel om daar te blijven. Het vertrek was opgedeeld in 2 stapelbedden van 3 hoog, het middenpad, en 1 stapelbed van 2 hoog. In de andere bedden in ons vertrek zaten 4 fransen vrouwen en nog 1 Indiër. Dus dat was goed te doen.
De reis kon eindelijk beginnen.

De rit zelf was redelijk comfortabel, en we hebben beide wel wat kunnen slapen.
Helaas werd Madelon niet lekker sochtens vroeg, wat erg vervelend was.
En dan hadden we nog 1 uur vertraging, waardoor het allemaal nog eens langer duurde.

Aangekomen in Varanasi stond er een chauffeur met onze naambordjes al klaar. Alleen was er niemand om Joanne op te halen. Na een hoop gezoek heeft ze maar een taxi genomen welke haar hotel ook wel wist te vinden.
Maar na zoon reis zit je daar niet echt op te wachten natuurlijk.

Madelon kon het gelukkig allemaal net binnen houden, en had duidelijk behoefte aan comfort.
Ons hotel zag er netjes en schoon uit, alleen kregen we een redelijk kleine kamer. Maar gelukkig wilden ze ons ook we een luxere kamer geven na overlegd te hebben met ons reis bureau. Dan had ons reis bureau ook niks anders moeten zeggen, want na dat grapje met onze trein tickets was ik vele malen minder positief over de hun.

Maar nu hadden we een prima kamer met een lekker bad, waar Madelon gelijk insprong om bij te komen. Dat verlichte de misselijkheid en hoofdpijn wel iets, maar de rest van de dag is ze maar eens lekker in bed gebleven.
Vandaag hebben we sowieso weinig in de planning. Maar morgen is dat wel anders, want dan zal het hindoe feest Diwali plaatsvinden.

Ik ben zelf nog wel met Joanne 3 tempels gaan bezoeken, alleen vonden we deze niet echt het fotograferen waard. En ook wij waren niet in onze topconditie. Dus we besloten om na 1 uurtjes plannen met een lokale reisbureau (planning voor morgen) en 1 uur sightseeing de rest van de dag lekker uit te rusten voor morgen.
Want we willen morgen de zonsopkomst meemaken op de Ganges, en wat extra uurtjes slaap zou wel lekker zijn.