Dag 32, Jaisalmer…Kamelen safari

05-10-2009

Voordat we aan de kamelen safari zullen beginnen hebben we eerst nog een tempel bezocht niet ver buiten de stad. De Ludarwa tempel waar 2 cobra’s in schijnen te leven geven geluk bij het aanschouwen ervan. Alleen is het zeldzaam ze te zien, maar waarschijnlijk geeft het daarom ook geluk. Voor de rest is het een mooie kleine tempel, waar je binnen 10 minuten in uitgekeken bent. We reden door naar de Baba Bagh Cenotaphs. Het is waarschijnlijk wel uitgelegd waar de gebouwen voor dienden, alleen is ons dat totaal ontgaan. Maar dat maakte het zeker niet minder bijzonder.

We zouden pas om 3 uur vertrekken naar de kameeltjes, en we hadden nog wat vrije tijd welke we doorbrachten aan het zwembad. Ons vertrek punt waar we onze kamelen rit zouden beginnen was op 45 minuten afstand, waardoor het wel een bijzondere plek moest zijn. Er waren vele organisaties die hun tours daar aanboden, dus alleen zouden we vermoedelijk al niet meer zijn.
Onze hut zag er simpel maar netjes uit. Op de vloer in de binnen plaats van het gebouw was koeien poep gebruikt als vloerbedekking. Het is dat je het kan ruiken, anders had je het niet eens geweten. Maar psychologisch is het wel een beetje vies natuurlijk.
Na de introductie mochten we plaats nemen op 2 kamelen die al voor ons klaar lagen. Het opstaan gaat echt in fases en je moet je goed vasthouden, anders val je er zo vanaf. Maar als je eenmaal de lucht in bent heb je pas door dat je echt een stuk boven de grond zit. We hadden beide een eigen kameel met een begeleider die voor ons liep.
De zadels waren met voldoende kussens en kleden bedekt om het een aangename reis te maken. We liepen op het gemakje het kamp uit op weg naar een dorpje een stuk verder op. Het landschap was al een stuk meer zanderig geworden dan we eerder gezien hadden. En we bleven verder lopen toen we uiteindelijk de duinen in gingen waar de welbekende zandvlaktes te zien waren. Nu voelden we ons pas echt in de woestijn. Want met veel begroeiing is het natuurlijk niet het echte woestijn gevoel. Tevens was in de woestijn onze zonsondergang spot. Deze werd ook druk bezocht door andere toeristen en locals. We konden er schitterende foto’s maken, in onze bijpassende kleding.
De zonsondergang viel ook nu weer een beetje tegen omdat het ten eerste maar goed en wel 10 minuten duurt, en er geen mooie rooien wolken ontstaan of iets dergelijks.

Op de weg terug naar het kamp probeerde Madelon steeds haar kameeltje te laten draven wat kleine stukjes ook lukte. Alleen mijn, veel jongere, kameel had daar totaal geen zin in. Ik wilde niet achter blijven, en toen we terug waren ben ik het ook gaan proberen op Madelon haar kameel. Van het kamp af wilde hij enkel en alleen lopen, maar toen we omdraaide en weer naar het kamp toe gingen, kwamen we al snel op snelheid. Ik werd totaal door elkaar geschud en moest me goed vasthouden om er niet af te stuiteren.
In het kamp was er nog 1 Indische familie ter gast en 1 Canadese vrouw. Op de binnen plaats mochten we plaats nemen op hele relaxte banken waar we vermaakt werden met Indische muziek en dans. We zaten onder een helderen hemel met een volle maan, wat alles nog eens specialer maakte. De temperatuur koelde naarmate het later werd lekker af tot een aangename temperatuur.
Er werd een buffet voor ons gekookt met Indische gerechten welke voortreffelijk smaakte.

We raakte in gesprek met de Canadese vrouw welke heel toevallig in Nederland geboren was en tot haar 6de geleefd heeft. Ze sprak nog steeds wat woorden Nederlands wat wel erg grappig was. We mochten er voor kiezen om in de woestijn duinen op een bedje, in ons hutje of boven op het dak van ons hutje te gaan slapen. Ikzelf wilde graag in de woestijn slapen, alleen had ik de illusie al niet om Madelon zo ver te krijgen, en Madelon wilde voor mij dan wel op het dak proberen te slapen. In het hutje was het sowieso niet uit te houden wegens de temperatuur die blijft hangen, en op het dak zouden er waarschijnlijk tot zonsopkomst minder insecten zijn dan op de begane grond.
Het was een hele speciale ervaring om in de woestijn in open lucht te slapen. En dat alles onder het genot van de volle maan. Met alle bijpassende geluiden van honden, vogels, beestjes en koeien bellen kon Madelon niet echt slapen, maar heeft gelukkig toch nog wel een paar uurtjes haar ogen dicht gehad.
’S Ochtends werden we al vroeg gewekt door het opkomend zonnetje achter de duinen vandaan. Was is dat een ervaring zeg! Koud is het zeker niet geweest, ook al zal het wel rond de 15 graden geweest zijn. Ze hadden 2 dikke dekens klaar gelegd voor in geval dat, maar aan 1 hadden we al genoeg.

Na het ontbijt zijn we terug naar Jaisalmer gegaan.
Alleen reed onze chauffeur niet zoals voorgaande dagen. Hij dwaalde van links naar rechts, en het was net of hij totaal van de kaart was. Madelon had hem voordat we de auto in stapte iets in zijn mond zien doen, wat makkelijk 1 van de Wiet koekjes geweest kan zijn welke ze hier veel verkopen. Maar hoe dan ook, we waren in de middel of no ware. En uitstappen om te gaan liften zagen we ook niet als een optie. We besloten om ons hart vast te houden en te hopen op het beste. Het was uiteindelijk ook maar een klein stukje naar de stad.
Gelukkig hadden we het zonder enige kleerscheuren tot ons hotel gehaald, en we besloten vandaag onze chauffeur even niet meer te gebruiken, en te hopen dat het een eenmalige actie was. De dagen ervoor hadden we totaal niks aan te merken op zijn rijden, en besloten hem nog 1 kans te geven.

In de stad wilden we nog geld gaan pinnen. Maar pas bij het 4e pin automaat zat er nog geld in de machine. Iedereen kijkt mee als iemand bezig is, en van 4 mensen voor ons hadden we de pincode zo over kunnen nemen. Eindelijk aan de beurt werd er ook enthousiast met ons meegekeken wat een ongemakkelijke gevoel gaf. We konden niet met onze pin pas geld opnemen, maar gelukkig had ik mijn credit card ook bij me.
Met een maximum van 50 euro per keer (slim gedaan van ze) schoot het niet echt op, en na 3 keer begonnen de andere wachtende commentaar te geven dat het wel lang duurde :).
We vonden het ook wel genoeg want in plaats van 500 Rupee biljetten, kregen we 100 Rupee biljetten. Niet echt handig, omdat we uiteindelijk met 120 briefjes van 100 Rupee zaten die bijna niet in mijn money belt paste.

Door het stadje lopend kwamen we nog een paar Fixet price stores tegen waar we onze kooplust niet konden bedwingen. Nu hadden we ook gelijk een beter idee van wat de prijzen zijn. Het is vergelijkbaar met Sri Lanka zo op het eerste gezicht. Maar wie weet wat we verder in India tegen zullen komen.